Zamansız gelen kahramanların zamanı olmaz, dedim. Bana gülümse, dedi. Oysa gülümsemenin nedeninin kendisi olduğunu bilmiyordu. Bilmediği ve benim öğretmemi istediği o kadar çok şey vardı ki hangisinden, nerden başlayacağımı bilmiyordum. Yüreğini kemiren kurtlardan arınması gerektiğini tekrarlıyordum, ama o onlar ile bir bütün halindeydi ve onların onda bir yuva yapmasından haz alıyordu.
Günahkâr bir yük vardı omuzunda, silkelemesi gereken yaşı olmasına rağmen yorgun düşlerini uyutmuş gibi bezgindi. Ömürdü taşıdığı yük, kendi varlığından habersiz. Acı ruhuna basılmış bir damga gibi ürkek. Affet, dedi. Seni kendi evsizliğimin tuzaklarına çektiğim için. Yalnızlığı bekleyen bir eskici kadar hazırdım oysa. ben çok konuşmuştum, o ise çok susmuştu. Kolları yok gibiydi; kendi öyküsüne sarılacak kadar bir boşluk. Saksılarını değiştirmesi gereken yerde, çiçeklerinin ölmesine izin veriyordu. Sözlerim büyüyordu, ruhuna çöken kara bulutlarına ateş ettikçe ıskalamam için yön değiştiriyordu. Yüreğine gömdüğü bavullar tıka basa doluydu, açmam yersizdi. Zihinde ki sular bulanık, fikirler bir önceki geceden kalma zemheri.
