her anı yine sen oluyorsun
her an seninle çoğalıyorum
seninle eksiliyorum
elimde bana gönderdiğin mektuplar
yüreğimde sana gönderemediklerim
keşke diyorum keşke
seni sevecek daha çok zamanlarım olsaydı
Sözlerim vaktinden önce çiselemeliydi. Bir yağmur başlar, göğsümde saklanan tüm kelimelerim ıslanır. Her zamanki gibi çok geç kaldık, önce kendimize, sonra da göndermeyi hep ertelediğimiz mektuplarımıza. Dokuz köyden kovulandık, yaşasın onuncu köy dediğimiz yerde kalışımız belki de sadece kaybedişimizin sönük zaferiydi. Haklıydı yollarımızın isyanı, vicdanı ve ruhu iyi olanlar gitmişti. Üzerime zimmetlenmiş kabuk tutan yaralara soruyorum, bir ömrün diyeti kaç dilde okunur? Hiç beklenmedik bir anda güzel bir haberi müjdeleyen anın hayalini kurarken, elime uzatılan küçük bir kâğıdın seslenişi ile sarsılıyorum. Dilimin üstünde biriken bir offf, kalbimin ise hızlı koştuğunu hatırlamadığımın bilincin yok oluşu. Sonrası derin bir ağrının üşümesi.
