kıyısından alınıp bir mehtaba muhtaç kılınan ben
bir polen açmasıydı seni özlemek
ve vahşi bir arı sokmasıydı yanına sokulamamak
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
kaç direniş sloganları atılmış ise
kaç dipçik yüreğimi oymuş ise
yitirilen felçli hücreler kadar aklımdasın
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
gücünü yitirmiş bir direniş
manasını kaybetmiş bir devrim
hiç susmayan yoldaş
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
kararlı ve inancın esiri
Cizre’nin mavzeriydi iki iri gözleri
saçları sürgünlüğümün Fırat’ı
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
sonra zifiri karanlık çöküyordu üstümüze
tanımıyordu hiçbir beden diğerini
ölüm fermanı giydirilmiş masumluğumuza
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
elma kokusu geliyor burnuma Halepçe’den
yüreğime ateşin oğulları düşüyor
umudumun penceresinden bakıyorum
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
evimdeki aynada bıraktım gölgemi
sesimi serçelere emanet verdim
şimdi kendime yabancı, kendime komşu
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
yedi adımda biten bir hücrede
adımlarım bana çarpıyor, birde duvara
ucu kırık yüreğim sonu gelmeyen duvarda çizik
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
bir kendini güldürememiş palyaçoyu
bir kendine yaslanamamış anneyi
bir ben kendimi vururum da içimde sen ölürsün
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
sılam diyorum sanki iflas etmiş özgürlük
memleketimin ölü kuşları düşüyor avucuma
gökyüzünde volta atılmazmış
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
ey yüreğimdeki yaralar şimdi hem kendini küstür
hem de kendini avut kimseye muhtaç olmadan
özlediğim sen militan yüreğinden öp
bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi
Roj Yiğit
