o anlatıyor ben duvarda var olmayan izleri izliyorum. Yol yorgunu olduğumu çok hissettirmişim gibi, hiç gitmesini beklemediğim anda, işi varmış gibi masadan kalkarken, yağmurda ıslanan ve alın çizgisinde biriken damlacıkları silerken, derin bir nefes aldığını kanıtlar gibi derin bir hırıltı yayıyordu. Kulağı tırmalayan akordu bozuk bir bağlamanın tiz sesi gibi, caddeleri yıkayan yağmur sesleri arasında kayboldu.
‘‘Gidilecek yerler vardı, varılacak yere zaman yoktu’’ Hep ertelediğimiz yarına bıraktığımız planlarımız vardı, oysa ertelediklerimiz kadar büyük bir zamansızlık vardı. Peki, ömür ya o kadar yok ise? Gerçekte olan neydi biliyor musunuz? Zamanımız karşımızdakine verilen değer kadardı. Demek ki değersiz gördüğümüzde zamanlar hep bahane olacaktı. İki güne sıralanmış bir kelebeğin sevinci gibi dallarda polen yuvalanması. Sonrası ise haklı nedenler sıralanacak kadar güçlü bir cesaret sergilenecekti. Fesleğenlerin küsmesi kadar derin bir dargınlık girecekti araya, boşluklar kendi yol haritalarının arayışını belirleyecekti. Ben ise çıkmaz bir sokakta, doğru yolu bulmak adına geri dönecektim.
