Biz miydik incinen sulardan geçen, yoksa sular mıydı yürek ağrımızı yoklamaya alan? Süryani bakışlarıyla nefesime dolan gazel, ben ki kendime esir almışken sığınmacı ruhumu, çoğalıyor geceye iki muhabbet arası gurbetçi kuşlar....

Gün güneşi uğurlarken yumarmış gözlerini gelincikler, diğer güne uyanmakmış tek tesellileri. Rüzgârın etkisi ile sallandıkları an irkilerek yeni doğan güneşe selama dururlarmış. Güneşin en sıcak anında yaprakları...

Sahi benden haber var mı? Hanginizin nefretine sığındım? Kaç göz odanız vardı da beni alı koydunuz, kendi yalnızlığınız ile isimsiz. Zihninizi meşgul eden yalanlarımla kaçıncı durakta atıldım? Bu gecenin kahramanı benim; belki...

Hasta bir tutsak kadar düş kırıklığını içimizde toplamanın hüznünü sıraladık. Solgun bir yol ayrımıydı ben sordum o sustu, ben konuştum o sustu, ilerledikçe anladım ki onun da eşiğinde bahar eksikti artık. Bir tebessümün...

Benim hikâyem diye başlıyor her bir hikâyenin girişi ve yama tutmuyor geçmişi. Ölüm her birinin akrabasıdır artık, duvarda asılı duran çerçeveli fotoğrafların üstü örtülü ve ellerinde Yasin ile her perşembe gidilen...

Gece vardiyası değişiyor, boynu bükük dönmüşüm voltadan, dilimde acı bir ıslık. Metruk bir yalnızlık konar yüreğime, özlemlerime Halepçe kokulu çocuklar. Gam yükü ile dolan yüreğimi sürgünlüğün güncesi ile...

Düşlerini uykuya teslim etmeyen gözlerim, gecenin karanlığında bir habercinin çantasından çıkan ölüleri sayıyor. Acıya mecbur bırakılan çığlıklar gökyüzün semalarında iniltiler çoğaltırken, doğu illeri yaralara...

Birini hayatından veya yaşamdan uğurlamak ne kadar büyük bir acı. Uçurumlar tazelenir, yaşam tekrar tekrar sınar masumluğun bakışlarını. Çaresizim demek ne kadar büyük bir vicdan ağırlığı ve ne kadar kimsesizlik. Geride...

Gülücük kıyılarına kadar varmıştı, kadın ise elinin tersi ile itmişti. Kaybettiklerinin, yitirdiklerinin sonrasın da ona doğru uzanan bir yürekti. Kendi bayırından koparıp getirdiği cennet biraz hüzündü, biraz da ucu yırtılmış bir...

kıyısından alınıp bir mehtaba muhtaç kılınan ben bir polen açmasıydı seni özlemek ve vahşi bir arı sokmasıydı yanına sokulamamak bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi kaç direniş sloganları atılmış ise kaç dipçik yüreğimi...

Özlemek; neyi özler insan? Kaybettiğini mi? Yoksa yanındakini mi? Hiçbir zaman matematikten anlamadım, hiç sevemedim ama geçen zamanın çıkartma işlemini ezberledim, kalbime tanıktı artık. Zaman o sihirli sözcük, ne kadar büyük ve ne kadar...

Mülteci denilince aklıma ilk gelen Alya bebek, ardından yezidi bir kızın mezar taşına bıraktığı örülü saçları geliyor ve ardından bir sanatçı arada mülteci isteklerimiz olmalı diyordu. Bir yazar vatanı yurt eyledik diyordu. Geçmişin...

Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan Güneş kucağındadır, bilemezsin Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür Ciğerinde kuruludur orkestra, duymazsın Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın Uçar gider, koşsan da tutamazsın......

Biz kışlarımız üşümesin diye üstünü örtüp baharlarımızı giydirdik. /Başka bir zamanın oluru var mıydı bilmiyorum/  Hep bir şeyler ile ters düştük. En gariban çağlarımızda erken büyütülmeyi ve hayat kavgasına yürümeyi...

Zaman ve mekân değişse bile insanın kendi içindeki çıkmaz sokakları hiç değişmiyor. Sanki peşimizde sürüklediğimiz kendimiz değilmişiz gibi, farklı bir ütopya peşindeyiz. Hep bir şeyler değişsin istiyoruz, kendi kalbimizi değiştirme...

Sahi biz hangi acı ile /kimin acısı ile/ yoğrulduk ki bu kadar öykülerimiz bir birine ‘'dost'' oldu. Yabancısıyız aslında bir birini hiç tanımadan biri ötekine seslenmeden, ayrı ayrı iklimlerde yaşayan iki ayrı beden. Coğrafyalarında...